Με 6 απολύσεις εργατών η εργοδοσία στον ΚΙΟΛΕΊΔΗ θέλει να επιβάλλει σιγή νεκροταφείου και υποταγής, σε όλους τους εργάτες του εργοστασίου, στα αντεργατικά της σχέδια. Δεν έφτανε η εκ περιτροπής εργασία που είχε επιβάλλει, τα απλήρωτα μεροκάματα που χρειάσθηκε να κινητοποιηθούν οι εργάτες για να πληρωθούν, επέβαλλε ακόμα πιο σκληρό μέτρο, με το κλείσιμο του εργοστασίου για 40 ημέρες με την δήθεν σύμφωνη γνώμη των εργατών. Αυτή την «συμφωνία» την απέσπασε η εργοδοσία με εκβιασμούς και απειλές και αναγκάστηκαν να την «αποδεχθούν» οι περισσότεροι για να μην βρεθούν στην κόλαση της οριστικής και μόνιμης ανεργίας, όπως χιλιάδες άλλοι συνάδελφοί τους. Υπήρχαν όμως και αυτοί που αντιστάθηκαν, που αρνήθηκαν να υποχωρήσουν, όπως είχαν αρνηθεί την ελαστική εργασία και την μη καταβολή των δεδουλευμένων. Και για αυτούς ήρθε η ώρα της τιμωρίας για να μην «χαλάσουν» και τους άλλους εργάτες.
Με βάση την κρίση του καπιταλιστικού συστήματος ή στο όνομά της η εργοδοσία έχοντας εξασφαλίσει την πλήρη στήριξη των αστικών κυβερνήσεων , του ΠΑΣΟΚ προηγούμενα, του Παπαδήμου (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ) μετά και σήμερα της τρικομματικής Σαμαρά (ΝΔ,ΠΑΣΟΚ,ΔΗΜΑΡ) με την πλήρη διάλυση κάθε εργατικού δικαιώματος και κατάκτησης στα πλαίσια των συνεχών μνημονίων της τρόϊκας (ΕΕ,ΔΝΤ,ΕΚΤ) επιδιώκει την μετατροπή των εργατών σε σύγχρονους δούλους. Που θα τους χρησιμοποιεί όποτε και για όσο θέλει και θα τους πληρώνει όσο και όποτε θέλει. Αυτή την βάρβαρη πολιτική μάλιστα την βαφτίζουν και «δικαίωμα στην εργασία» για όσους την αποδέχονται και κατηγορούν τους εργάτες που παλεύουν ότι στοχεύουν στο κλείσιμο των εργοστασίων, όπως τους απεργούς εργάτες της Χαλυβουργίας στον Ασπρόπυργο.
Η εργατική τάξη και όλοι οι εργαζόμενοι είναι σε μεγάλο κίνδυνο. Η αποδοχή του εκβιασμού « ή δουλεύεις με καθεστώς δούλου ή στην κόλαση της ανεργίας» είναι μία σκληρή πραγματικότητα και για όσους δουλεύουν και για όσους είναι άνεργοι.
Η δύναμη που έχει η εργοδοσία να επιβάλλει συνθήκες γαλέρας στα εργοστάσια και σε όλους τους εργασιακούς χώρους δεν την παίρνει μόνο από το ότι έχει τα «κλειδιά» στα χέρια της, ότι έχει τις αστικές κυβερνήσεις και όλο τον κρατικό μηχανισμό στην «δούλεψή» της, ότι την ίδια πολιτική επιβάλλουν το κεφάλαιο και οι ιμπεριαλιστές σε όλους τους λαούς της γης και όταν αντιστέκονται δεν διστάζουν να τους πυροβολούν και να τους σκοτώνουν όπως τους απεργούς ανθρακωρύχους στην Νότια Αφρική, πιο πολύ από όλα αυτά όμως, κεφάλαιο και εργοδοσία παίρνουν δύναμη από την αδυναμία των εργατών.
Από ότι δεν είναι οργανωμένοι σε εργοστασιακά, τοπικά και κλαδικά σωματεία. Από το ότι κυριαρχούν στο συνδικαλιστικό κίνημα οι πολιτικές της υποταγής στα κυβερνητικά και εργοδοτικά συμφέροντα. Από το ότι δεν έχουμε ξεμπερδέψει με την διάσπαση και τον κατατεμαχισμό ανάμεσα στους εργάτες που επιβάλλεται για λόγους στενής κομματικής σκοπιμότητας. Από ότι έχουν επιβληθεί οι λογικές της ανάθεσης και των «ειδικών» στον συνδικαλισμό, την πολιτική και τους αγώνες.
Για τους εργάτες του ΚΙΟΛΕΊΔΗ δεν υπάρχει άλλος δρόμος από αυτόν της οργάνωσής τους σε σωματείο, του συντονισμού με τους εργάτες και τα σωματεία άλλων εργοστασίων κλαδικά και τοπικά.
Η απαίτηση να πάρει πίσω η εργοδοσία τις απολύσεις δεν φτάνει μόνο μέχρι τα γραφεία της επιθεώρησης εργασίας αλλά πρέπει να ξεσηκωθεί ένα μεγάλο κίνημα αλληλεγγύης στους απολυμένους από τους εργαζόμενους και τον λαό της Μαγνησίας.
